Οι συγγενείς μελανοκυτταρικοί σπίλοι αποτελούνται από καλοήθεις συναθροίσεις των μελανοκυττάρων του δέρματος και συνηθέστερα υπάρχουν κατά τη γέννηση ή εμφανίζονται κατά τις πρώτες εβδομάδες της ζωής. Σπανιότερα, μελανοκυτταρικοί σπίλοι μπορεί να εμφανιστούν μέχρι τα δύο πρώτα έτη της ζωής (nevus tardive).

Πολλές φορές, απασχολεί ιδιαίτερα τους γονείς ο κίνδυνος ανάπτυξης μελανώματος σε έδαφος συγγενών μελανοκυτταρικών σπίλων. Αυτό που γενικά ισχύει, είναι πως το μελάνωμα απαντάται σπανίως κατά την παιδική κι εφηβική ηλικία. Αυτό που έχουν δείξει οι περισσότερες μελέτες είναι ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης μελανώματος σε συγγενείς μελανοκυτταρικούς σπίλους εξαρτάται από το μέγεθος του σπίλου.

Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι που προτείνονται για την αφαίρεση των συγγενών μελανοκυτταρικών σπίλων, με διαφορετικά πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα. Η χειρουργική αφαίρεση, η απόξεση, η κρυοθεραπεία, τα χημικά peeling και το laser, είναι μερικές από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται. Εκείνο που τονίζεται, όμως, είναι ότι η κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξατομικεύεται.

Γενικά, οι γονείς θα πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η ανάπτυξη του μελανώματος σε έδαφος συγγενών μελανοκυτταρικών σπίλων κατά την παιδική ηλικία, είναι πολύ σπάνια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εφησυχάζουν. Συνιστάται μια αρχική εκτίμηση των μελανοκυτταρικών σπίλων στην πρώτη παιδική ηλικία από ειδικό γιατρό, αυξημένα μέτρα προστασίας από τον ήλιο και αναζήτηση της συμβουλής του ειδικού σε οποιαδήποτε περίπτωση αλλαγής της κλινικής εικόνας, που προβληματίζει και παρατηρείται από τους γονείς.